34.

"Zagłada ludzka jest już bliska..."

Yumi z uśmiechem na ustach obserwowała tą całą scenę. Jednak z jednej strony zdziwiła się, że XANA tak łatwo zaniechał walki przecież miał potworną przewagę i mógł ich pokonać dosłownie skinięciem palca, jednak tego nie zrobił. Dlaczego? Być może to wszystko dzięki Layli i temu jaką ogromną odwagą się wykazała? Czy się bała? Na pewno, jednak zrobiła to dla dobra przyjaciół i Williama. Właśnie, William. A może on też miał w tym swój udział? Może to on aż tak mocno się zaparł, że XANA nie mógł odzyskać nad nim pełnej kontroli? Chyba tak. Tak, to z pewnością było to. Pomimo oziębłości i grozy jaka malowała się na jego twarzy tuż przed tym jak skoczył do morza młoda Ishiyama wiedziała, że powoli jej przyjaciel znów do niej wraca. Widziała to w jego oczach. Widziała te same iskierki ukryte w ciemnych zagadkowych oczach, tak jakby bały się wyjść na zewnątrz i ukazać się światu w całości. A to wszystko dzięki Layli. Japonka wiedziała, że jest jej przykro i ze wszystkich sił stara się naprawić to co nieświadomie zrobiła. A skoro się stara to chyba jej zależy, prawda? A skoro jej zależy to należy jej wybaczyć. Z resztą i tak ich paczka miała wystarczająco dużo problemów i nie potrzeba było wciskać jeszcze głupich, niedorzecznych sprzeczek obu dziewczyn. 

-Jak się czujesz?- zapytała jak zwykle przejęta Aelita kiedy tylko Layla znowu była blisko przyjaciółek.

-Dobrze.-mruknęła w odpowiedzi bez przekonania.- Ale..myślałam, że uda mi się go uratować, byłam już tak blisko...-stwierdziła załamana po chwili a po jej policzkach popłynęło kilka słonych łez.

-Na pewno go sprowadzimy.-odparła Yumi nadzwyczajnie pewna siebie i przytuliła Laylę, która zszokowana takim obrotem sprawy przez dłuższy moment nie mogła nic zrobić. W końcu jednak wyrwała się z dziwnego transu i odwzajemniła uścisk.

~(*)~

Tymczasem u Angeli i Odd'a sprawa nie wyglądała wcale kolorowo. Dwójka zakochanych przechodziła prawdziwe piekło. Nie dość, że cały czas uciekali przed tłumem rodziców opętanych przez okropnego wirusa to jeszcze temperatura skoczyła chyba do 56 stopni przez co panował niemożliwy do opisania zaduch i gorąc a bieg w takich warunkach z pewnością nie wpływał korzystnie na samopoczucie nastolatków. Nie wiedząc kiedy zostali oni z premedytacją zagonieni do środka pustelni. 

-Padnij!- ryknął nagle Odd kiedy strumień widelców i noży zbliżał się do nich niebezpiecznie. Chwilę później oboje runęli na ziemię. Stara podłoga zaskrzypiała i zapadła się co nie było trudne do przewidzenia. Siostra Ulricha i jej ukochany wpadli do dziwnej i wcale nie przyjaznej piwnicy w której stał wielki kocioł, w którym wrzała jakaś tajemnicza substancja. Angela skrzywiła się słysząc jak dziwna maź bulgocze nieprzyjemnie. Podeszła bliżej i wzdrygnęła się kiedy ujrzała ludzką czaszkę schowaną w niewielkim słoiku. Dalej stała wielka księga. Dotknęła jej drżącymi palcami i przeczytała napis: "ANATOMIA CZŁOWIEKA", a pod spodem leżały czyjeś niekształtne zapiski. Dziewczyna poszperała chwilę i jedyne, co zdołała odczytać to "Jak przerobić ludzkie mięso na szaszłyki" oraz "zagłada ludzka jest już bliska". Z jej ust wymknęło się cichutkie piśnięcie, jednak to wystarczyło, by jej ukochany natychmiast znalazł się tuż obok niej. Objął ją opiekuńczo ramieniem i marszcząc czoło przeczytał to samo co ona. Przez jego ciało przepłynął nieprzyjemny, zimny dreszcz, dlatego odsunął się na chwilę aby nie mogła tego wyczuć. Niestety nie dane było im spędzić ani chwili sam na sam, tylko we dwoje, bo chwilę później do pomieszczenia wpadli ich sxanafikowani rodzice. Ojciec Odd'a trzymał w ręku piłę mechaniczną, a Ojciec Angeli i Ulricha szybko i sprawnie związał skołowanych nastolatków tak mocno, że sznurek boleśnie wrzynał im się w skórę pozostawiając paskudne rany na ciele. 

-Jakieś ostatnie życzenie?- wycharczał sxanafikowany Pan Della Robbia podchodząc do nich z szyderczym uśmieszkiem na twarzy. Chwilę później słychać było warkot maszyny, a potem...

~(*)~

-Hej, dziewczyny! Co wy tam robicie?! Przypominam, że mamy wieżę do załatwienia!- zirytował się Jeremy nieustannie próbując dodzwonić się do przyjaciela.- Komórka Odd'a nie odpowiada, pośpieszcie się, proszę!

-Już lecę!-odpowiedziała natychmiastowo Aelita i pobiegła do wieży. Chwilę później nad wieżą królował przyjazny, biały dym co oznaczało, że wieża została pomyślnie dezaktywowana.

-Mam tylko nadzieję, że nie jest za późno..-mruknął Belpois wciskając "Enter" na klawiaturze komputera.

~(*)~

Mieli oboje zaciśnięte powieki. Wiedzieli, że to już koniec, wiedzieli, że już nic ich nie uratuje. Nie mieli szans na ucieczkę. Byli tu zupełnie sami, ich komórki już dawno pogubili gdzieś po drodze, a na dodatek byli doszczętnie związani. Hałas był coraz głośniejszy..gdy nagle urządzenie upadło na podłogę, a ofiary sxanafikowania leżały bezwładnie na podłodze. Angela i Odd spojrzeli po siebie uśmiechając się szeroko, chcieli się do siebie przytulić, jednak z tego wszystkiego zupełnie zapomnieli, że nadal są związani. 

~(*)~

Aelita wyszła powoli z wieży. Yumi i Layla dołączyły do niej.

-I co Jeremy?-zapytała różowowłosa podnosząc głowę w stronę nieba.

-Nie wiem, ich telefony ciągle nie odpowiadają. Dobra, sprowadzam Was.-oznajmił Einstain.- Ale..co to..?

-Coś się stało?

-Ktoś chce się ze mną skontaktować...-wydusił Jeremy.- superkomputer wykrył jakieś pole energetyczne w pobliżu. Widzicie coś?

Przyjaciółki rozejrzały się dookoła, jednak żadna z nich niczego nie dostrzegła.

-Eem...nie..a powinnyśmy?-zdziwiła się Aelita.- Kto chce się z tobą skontaktować?

-Nie mam pojęcia...chyba..-Jeremy zmieszał się na dobre.- Nie...zaraz..to..to niemożliwe..-wydusił w końcu waląc w klawisze jak wariat.

-Powiesz nam w końcu o co chodzi?-Layla zaczęła powoli tracić cierpliwość. 

-To Franz Hopper..-wyjąkał chłopak po dłuższej chwili a Aelita pomimo wszystko, że była wirtualna poczuła jak świat wiruje jej przed oczami.

-AELITA!- krzyknęła Yumi kiedy jej przyjaciółka obsunęła się na Ziemię.

-Co tam się stało?!-krzyknął Jeremy podskakując na fotelu.

-Aelita zemdlała..-burknęła Layla klękając po lewej stronie poszkodowanej.- Przecież to się zdarza, po co się tak denerwować?-popatrzyła na przerażoną Japonkę jak na wariatkę, na co ta spiorunowała ją spojrzeniem.

-W Lyoko to nie jest normalne.-pouczyła ją po chwili, a Hiszpanka dopiero w tej chwili pojęła powagę sytuacji.

~(*)~

Witam Was po długiej przerwie. Naprawdę przepraszam, że aż tyle ona trwała, ale oprócz problemów z internetem musiałam uporządkować kilka spraw prywatnych co trochę mi zajęło, w każdym bądź razie oficjalnie powracam do Was z zapałem i nowymi pomysłami.:) Wiem, że ten rozdział jest mega krótki, ale chciałam po prostu już dziś coś dodać bo wiem ile się naczekaliście ostatnio.:) Obiecuję, że następny będzie o wiele dłuższy.:) Cóż..mam też nadzieję, że pomimo wszystko rozdział się Wam spodoba.:) Tak więc czekam na Wasze opinie w komentarzach.

PS. Co do pozostałych bloggerek- postaram się nadrobić zaległości na Waszych blogach jak najszybciej.:)

PS.2.- I oczywiście muszę serdecznie pogratulować Brie Eagan za zdobycie tytułu autorki miesiąca widniejącego w spisie opowiadań o CL. Droga Brie- serdecznie Ci gratuluję!  Należało Ci się w 100 procentach.:*

Na dziś to tyle.:)

Ściskam i pozdrawiam.;3